aanslingeren

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ slingeren.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌslɪ.ŋə.rə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧slin‧ge‧ren

Verb

aanslingeren

  1. (transitive) to crank up, to wind up
  2. (transitive, figurative) to begin, to raise
  3. (intransitive) to zigzag near, to approach while following a meandering trajectory
  4. (transitive, uncommon) to sling to, to fling to

Conjugation

Conjugation of aanslingeren (weak, separable)
infinitive aanslingeren
past singular slingerde aan
past participle aangeslingerd
infinitive aanslingeren
gerund aanslingeren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular slinger aan slingerde aan aanslinger aanslingerde
2nd person sing. (jij) slingert aan, slinger aan2 slingerde aan aanslingert aanslingerde
2nd person sing. (u) slingert aan slingerde aan aanslingert aanslingerde
2nd person sing. (gij) slingert aan slingerde aan aanslingert aanslingerde
3rd person singular slingert aan slingerde aan aanslingert aanslingerde
plural slingeren aan slingerden aan aanslingeren aanslingerden
subjunctive sing.1 slingere aan slingerde aan aanslingere aanslingerde
subjunctive plur.1 slingeren aan slingerden aan aanslingeren aanslingerden
imperative sing. slinger aan
imperative plur.1 slingert aan
participles aanslingerend aangeslingerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.