aanwrijven

Dutch

Etymology

From aan +‎ wrijven.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌvrɛi̯və(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧wrij‧ven

Verb

aanwrijven

  1. (transitive) to impute

Conjugation

Conjugation of aanwrijven (strong class 1, separable)
infinitive aanwrijven
past singular wreef aan
past participle aangewreven
infinitive aanwrijven
gerund aanwrijven n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wrijf aan wreef aan aanwrijf aanwreef
2nd person sing. (jij) wrijft aan, wrijf aan2 wreef aan aanwrijft aanwreef
2nd person sing. (u) wrijft aan wreef aan aanwrijft aanwreef
2nd person sing. (gij) wrijft aan wreeft aan aanwrijft aanwreeft
3rd person singular wrijft aan wreef aan aanwrijft aanwreef
plural wrijven aan wreven aan aanwrijven aanwreven
subjunctive sing.1 wrijve aan wreve aan aanwrijve aanwreve
subjunctive plur.1 wrijven aan wreven aan aanwrijven aanwreven
imperative sing. wrijf aan
imperative plur.1 wrijft aan
participles aanwrijvend aangewreven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.