aanzeggen

Dutch

Etymology

From aan +‎ zeggen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌzɛɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧zeg‧gen

Verb

aanzeggen

  1. (transitive) to declare, to formally inform

Conjugation

Conjugation of aanzeggen (weak, irregular, separable)
infinitive aanzeggen
past singular zei aan, zegde aan
past participle aangezegd
infinitive aanzeggen
gerund aanzeggen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular zeg aan zei aan, zegde aan aanzeg aanzei, aanzegde
2nd person sing. (jij) zegt aan, zeg aan2 zei aan, zegde aan aanzegt aanzei, aanzegde
2nd person sing. (u) zegt aan zei aan, zegde aan aanzegt aanzei, aanzegde
2nd person sing. (gij) zegt aan zeidt aan, zegde aan aanzegt aanzeidt, aanzegde
3rd person singular zegt aan zei aan, zegde aan aanzegt aanzei, aanzegde
plural zeggen aan zeiden aan, zegden aan aanzeggen aanzeiden, aanzegden
subjunctive sing.1 zegge aan zeide aan, zegde aan aanzegge aanzeide, aanzegde
subjunctive plur.1 zeggen aan zeiden aan, zegden aan aanzeggen aanzeiden, aanzegden
imperative sing. zeg aan
imperative plur.1 zegt aan
participles aanzeggend aangezegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.