absumptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of absūmō.
Participle
absūmptus (feminine absūmpta, neuter absūmptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | absūmptus | absūmpta | absūmptum | absūmptī | absūmptae | absūmpta | |
| genitive | absūmptī | absūmptae | absūmptī | absūmptōrum | absūmptārum | absūmptōrum | |
| dative | absūmptō | absūmptae | absūmptō | absūmptīs | |||
| accusative | absūmptum | absūmptam | absūmptum | absūmptōs | absūmptās | absūmpta | |
| ablative | absūmptō | absūmptā | absūmptō | absūmptīs | |||
| vocative | absūmpte | absūmpta | absūmptum | absūmptī | absūmptae | absūmpta | |
References
- “absumptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- absumptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.