absurdus
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [apˈsʊr.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [abˈsur.d̪us]
Adjective
absurdus (feminine absurda, neuter absurdum, comparative absurdior, superlative absurdissimus, adverb absurdē); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | absurdus | absurda | absurdum | absurdī | absurdae | absurda | |
| genitive | absurdī | absurdae | absurdī | absurdōrum | absurdārum | absurdōrum | |
| dative | absurdō | absurdae | absurdō | absurdīs | |||
| accusative | absurdum | absurdam | absurdum | absurdōs | absurdās | absurda | |
| ablative | absurdō | absurdā | absurdō | absurdīs | |||
| vocative | absurde | absurda | absurdum | absurdī | absurdae | absurda | |
Derived terms
Descendants
References
- “absurdus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “absurdus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- absurdus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, 1st edition. (Oxford University Press)