accantus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of accanō
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [akˈkan.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [akˈkan̪.t̪us]
Participle
accantus (feminine accanta, neuter accantum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | accantus | accanta | accantum | accantī | accantae | accanta | |
| genitive | accantī | accantae | accantī | accantōrum | accantārum | accantōrum | |
| dative | accantō | accantae | accantō | accantīs | |||
| accusative | accantum | accantam | accantum | accantōs | accantās | accanta | |
| ablative | accantō | accantā | accantō | accantīs | |||
| vocative | accante | accanta | accantum | accantī | accantae | accanta | |
References
- “accantus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press