accognitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of accognōscō.
Participle
accognitus (feminine accognita, neuter accognitum); first/second-declension participle (Late Latin)[1]
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | accognitus | accognita | accognitum | accognitī | accognitae | accognita | |
| genitive | accognitī | accognitae | accognitī | accognitōrum | accognitārum | accognitōrum | |
| dative | accognitō | accognitae | accognitō | accognitīs | |||
| accusative | accognitum | accognitam | accognitum | accognitōs | accognitās | accognita | |
| ablative | accognitō | accognitā | accognitō | accognitīs | |||
| vocative | accognite | accognita | accognitum | accognitī | accognitae | accognita | |
Derived terms
Descendants
- Franco-Provençal: accoindo
- Italian: acconto (“trusted friend”) (archaic)
- Neapolitan: accunto
References
- ^ Walther von Wartburg (1928–2002) “accŏgnĭtus”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch, volume 24: Refonte A–Aorte, page 78