afbeuken

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ beuken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌbøː.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧beu‧ken

Verb

afbeuken

  1. (transitive, dated) to beat up

Conjugation

Conjugation of afbeuken (weak, separable)
infinitive afbeuken
past singular beukte af
past participle afgebeukt
infinitive afbeuken
gerund afbeuken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular beuk af beukte af afbeuk afbeukte
2nd person sing. (jij) beukt af, beuk af2 beukte af afbeukt afbeukte
2nd person sing. (u) beukt af beukte af afbeukt afbeukte
2nd person sing. (gij) beukt af beukte af afbeukt afbeukte
3rd person singular beukt af beukte af afbeukt afbeukte
plural beuken af beukten af afbeuken afbeukten
subjunctive sing.1 beuke af beukte af afbeuke afbeukte
subjunctive plur.1 beuken af beukten af afbeuken afbeukten
imperative sing. beuk af
imperative plur.1 beukt af
participles afbeukend afgebeukt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.