afbijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afbiten. Equivalent to af +‎ bijten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑvˌbɛi̯tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧bij‧ten

Verb

afbijten

  1. (transitive) to bite off
    Synonym: afhappen

Conjugation

Conjugation of afbijten (strong class 1, separable)
infinitive afbijten
past singular beet af
past participle afgebeten
infinitive afbijten
gerund afbijten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bijt af beet af afbijt afbeet
2nd person sing. (jij) bijt af beet af afbijt afbeet
2nd person sing. (u) bijt af beet af afbijt afbeet
2nd person sing. (gij) bijt af beet af afbijt afbeet
3rd person singular bijt af beet af afbijt afbeet
plural bijten af beten af afbijten afbeten
subjunctive sing.1 bijte af bete af afbijte afbete
subjunctive plur.1 bijten af beten af afbijten afbeten
imperative sing. bijt af
imperative plur.1 bijt af
participles afbijtend afgebeten
1) Archaic.

Derived terms

Descendants

  • Negerhollands: bit af

Anagrams