affirmatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of affirmō.
Participle
affirmātus (feminine affirmāta, neuter affirmātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | affirmātus | affirmāta | affirmātum | affirmātī | affirmātae | affirmāta | |
| genitive | affirmātī | affirmātae | affirmātī | affirmātōrum | affirmātārum | affirmātōrum | |
| dative | affirmātō | affirmātae | affirmātō | affirmātīs | |||
| accusative | affirmātum | affirmātam | affirmātum | affirmātōs | affirmātās | affirmāta | |
| ablative | affirmātō | affirmātā | affirmātō | affirmātīs | |||
| vocative | affirmāte | affirmāta | affirmātum | affirmātī | affirmātae | affirmāta | |