afflictus

Latin

Alternative forms

Pronunciation

Etymology 1

Perfect passive participle of afflīgō.

Participle

afflīctus (feminine afflīcta, neuter afflīctum); first/second-declension participle

  1. afflicted
Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative afflīctus afflīcta afflīctum afflīctī afflīctae afflīcta
genitive afflīctī afflīctae afflīctī afflīctōrum afflīctārum afflīctōrum
dative afflīctō afflīctae afflīctō afflīctīs
accusative afflīctum afflīctam afflīctum afflīctōs afflīctās afflīcta
ablative afflīctō afflīctā afflīctō afflīctīs
vocative afflīcte afflīcta afflīctum afflīctī afflīctae afflīcta
Descendants
  • Portuguese: aflito

References

  • afflictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • "afflictus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • afflictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • a critical position; a hopeless state of affairs: res dubiae, perditae, afflictae
    • misfortune, adversity: res adversae, afflictae, perditae
    • to be bowed down, prostrated by grief: aegritudine afflictum, debilitatum esse, iacēre
    • to inspire the spiritless and prostrate with new vigour: excitare animum iacentem et afflictum (opp. frangere animum)

Etymology 2

Noun

afflīctus m (genitive afflīctūs); fourth declension

  1. collision, blow
  2. a striking against, dashing together
Declension

Fourth-declension noun.

singular plural
nominative afflīctus afflīctūs
genitive afflīctūs afflīctuum
dative afflīctuī afflīctibus
accusative afflīctum afflīctūs
ablative afflīctū afflīctibus
vocative afflīctus afflīctūs

References