afhaken

Dutch

Etymology

From af +‎ haken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfɦaːkə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧ha‧ken

Verb

afhaken

  1. (transitive) to unhook
  2. (intransitive) to give up, to pull out (of an arrangement)

Conjugation

Conjugation of afhaken (weak, separable)
infinitive afhaken
past singular haakte af
past participle afgehaakt
infinitive afhaken
gerund afhaken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular haak af haakte af afhaak afhaakte
2nd person sing. (jij) haakt af, haak af2 haakte af afhaakt afhaakte
2nd person sing. (u) haakt af haakte af afhaakt afhaakte
2nd person sing. (gij) haakt af haakte af afhaakt afhaakte
3rd person singular haakt af haakte af afhaakt afhaakte
plural haken af haakten af afhaken afhaakten
subjunctive sing.1 hake af haakte af afhake afhaakte
subjunctive plur.1 haken af haakten af afhaken afhaakten
imperative sing. haak af
imperative plur.1 haakt af
participles afhakend afgehaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • afhaking

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.