afhalen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afhalen. Equivalent to af +‎ halen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfɦaːlə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧ha‧len

Verb

afhalen

  1. (transitive) to pick up, take away (of e.g. a placed order)

Conjugation

Conjugation of afhalen (weak, separable)
infinitive afhalen
past singular haalde af
past participle afgehaald
infinitive afhalen
gerund afhalen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular haal af haalde af afhaal afhaalde
2nd person sing. (jij) haalt af, haal af2 haalde af afhaalt afhaalde
2nd person sing. (u) haalt af haalde af afhaalt afhaalde
2nd person sing. (gij) haalt af haalde af afhaalt afhaalde
3rd person singular haalt af haalde af afhaalt afhaalde
plural halen af haalden af afhalen afhaalden
subjunctive sing.1 hale af haalde af afhale afhaalde
subjunctive plur.1 halen af haalden af afhalen afhaalden
imperative sing. haal af
imperative plur.1 haalt af
participles afhalend afgehaald
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Descendants

  • Negerhollands: haal af

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.