afkondigen

Dutch

Etymology

From af +‎ kondigen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfkɔndəɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧kon‧di‧gen

Verb

afkondigen

  1. (transitive) to declare, proclaim

Conjugation

Conjugation of afkondigen (weak, separable)
infinitive afkondigen
past singular kondigde af
past participle afgekondigd
infinitive afkondigen
gerund afkondigen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kondig af kondigde af afkondig afkondigde
2nd person sing. (jij) kondigt af, kondig af2 kondigde af afkondigt afkondigde
2nd person sing. (u) kondigt af kondigde af afkondigt afkondigde
2nd person sing. (gij) kondigt af kondigde af afkondigt afkondigde
3rd person singular kondigt af kondigde af afkondigt afkondigde
plural kondigen af kondigden af afkondigen afkondigden
subjunctive sing.1 kondige af kondigde af afkondige afkondigde
subjunctive plur.1 kondigen af kondigden af afkondigen afkondigden
imperative sing. kondig af
imperative plur.1 kondigt af
participles afkondigend afgekondigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.