afsnauwen

Dutch

Etymology

From af +‎ snauwen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfsnɔuə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧snau‧wen

Verb

afsnauwen

  1. (transitive) to curtly tell someone off, to rebuke harshly

Conjugation

Conjugation of afsnauwen (weak, separable)
infinitive afsnauwen
past singular snauwde af
past participle afgesnauwd
infinitive afsnauwen
gerund afsnauwen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular snauw af snauwde af afsnauw afsnauwde
2nd person sing. (jij) snauwt af, snauw af2 snauwde af afsnauwt afsnauwde
2nd person sing. (u) snauwt af snauwde af afsnauwt afsnauwde
2nd person sing. (gij) snauwt af snauwde af afsnauwt afsnauwde
3rd person singular snauwt af snauwde af afsnauwt afsnauwde
plural snauwen af snauwden af afsnauwen afsnauwden
subjunctive sing.1 snauwe af snauwde af afsnauwe afsnauwde
subjunctive plur.1 snauwen af snauwden af afsnauwen afsnauwden
imperative sing. snauw af
imperative plur.1 snauwt af
participles afsnauwend afgesnauwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.