afwijken

Dutch

Etymology

From af +‎ wijken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfʋɛi̯kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧wij‧ken

Verb

afwijken

  1. (intransitive, dated) to go away, to leave [with van ‘from’]
  2. (intransitive) to deviate
  3. (intransitive) to differ

Conjugation

Conjugation of afwijken (strong class 1, separable)
infinitive afwijken
past singular week af
past participle afgeweken
infinitive afwijken
gerund afwijken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wijk af week af afwijk afweek
2nd person sing. (jij) wijkt af, wijk af2 week af afwijkt afweek
2nd person sing. (u) wijkt af week af afwijkt afweek
2nd person sing. (gij) wijkt af weekt af afwijkt afweekt
3rd person singular wijkt af week af afwijkt afweek
plural wijken af weken af afwijken afweken
subjunctive sing.1 wijke af weke af afwijke afweke
subjunctive plur.1 wijken af weken af afwijken afweken
imperative sing. wijk af
imperative plur.1 wijkt af
participles afwijkend afgeweken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.