afwijzen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afwisen. Equivalent to af +‎ wijzen.

Compare German abweisen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfʋɛi̯zə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧wij‧zen

Verb

afwijzen

  1. (transitive) to turn away, to decline, to reject

Conjugation

Conjugation of afwijzen (strong class 1, separable)
infinitive afwijzen
past singular wees af
past participle afgewezen
infinitive afwijzen
gerund afwijzen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular wijs af wees af afwijs afwees
2nd person sing. (jij) wijst af, wijs af2 wees af afwijst afwees
2nd person sing. (u) wijst af wees af afwijst afwees
2nd person sing. (gij) wijst af weest af afwijst afweest
3rd person singular wijst af wees af afwijst afwees
plural wijzen af wezen af afwijzen afwezen
subjunctive sing.1 wijze af weze af afwijze afweze
subjunctive plur.1 wijzen af wezen af afwijzen afwezen
imperative sing. wijs af
imperative plur.1 wijst af
participles afwijzend afgewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.