afzwepen

Dutch

Etymology

Compound of af +‎ zwepen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfˌzʋeː.pə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧zwe‧pen

Verb

afzwepen

  1. (transitive) to flog, to whip intensely

Conjugation

Conjugation of afzwepen (weak, separable)
infinitive afzwepen
past singular zweepte af
past participle afgezweept
infinitive afzwepen
gerund afzwepen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular zweep af zweepte af afzweep afzweepte
2nd person sing. (jij) zweept af, zweep af2 zweepte af afzweept afzweepte
2nd person sing. (u) zweept af zweepte af afzweept afzweepte
2nd person sing. (gij) zweept af zweepte af afzweept afzweepte
3rd person singular zweept af zweepte af afzweept afzweepte
plural zwepen af zweepten af afzwepen afzweepten
subjunctive sing.1 zwepe af zweepte af afzwepe afzweepte
subjunctive plur.1 zwepen af zweepten af afzwepen afzweepten
imperative sing. zweep af
imperative plur.1 zweept af
participles afzwepend afgezweept
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.