albit
See also: Albit
Polish
Etymology
From Latin albus + -it.[1][2] First attested in 1825.[3][4]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈal.bit/
Audio: (file) - Rhymes: -albit
- Syllabification: al‧bit
Noun
albit m inan
Declension
Declension of albit
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | albit | albity |
genitive | albitu | albitów |
dative | albitowi | albitom |
accusative | albit | albity |
instrumental | albitem | albitami |
locative | albicie | albitach |
vocative | albicie | albity |
Derived terms
noun
References
- ^ Mirosław Bańko, Lidia Wiśniakowska (2021) “albit”, in Wielki słownik wyrazów obcych, →ISBN
- ^ Witold Doroszewski, editor (1958–1969), “albit”, in Słownik języka polskiego (in Polish), Warszawa: PWN
- ^ Dziennik Wileński[1] (in Polish), number T.2, nr 5, 1825, page 97
- ^ albit in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego
Further reading
- albit in Polish dictionaries at PWN
- Aleksander Zdanowicz (1861) “albit”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “albit”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 22
Romanian
Etymology
Past participle of albi.
Adjective
albit m or n (feminine singular albită, masculine plural albiți, feminine and neuter plural albite)
Declension
singular | plural | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | neuter | feminine | masculine | neuter | feminine | |||
nominative- accusative |
indefinite | albit | albită | albiți | albite | |||
definite | albitul | albita | albiții | albitele | ||||
genitive- dative |
indefinite | albit | albite | albiți | albite | |||
definite | albitului | albitei | albiților | albitelor |
Serbo-Croatian
Noun
albit m inan (Cyrillic spelling албит)