albomaculatus
Latin
Etymology
New Latin; from albus (“white”) + maculatus (“spotted”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [aɫ.bɔ.ma.kʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [al.bo.ma.kuˈlaː.t̪us]
Adjective
albomaculātus (feminine albomaculāta, neuter albomaculātum); first/second-declension adjective
Usage notes
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | albomaculātus | albomaculāta | albomaculātum | albomaculātī | albomaculātae | albomaculāta | |
| genitive | albomaculātī | albomaculātae | albomaculātī | albomaculātōrum | albomaculātārum | albomaculātōrum | |
| dative | albomaculātō | albomaculātae | albomaculātō | albomaculātīs | |||
| accusative | albomaculātum | albomaculātam | albomaculātum | albomaculātōs | albomaculātās | albomaculāta | |
| ablative | albomaculātō | albomaculātā | albomaculātō | albomaculātīs | |||
| vocative | albomaculāte | albomaculāta | albomaculātum | albomaculātī | albomaculātae | albomaculāta | |