aludi

Derived from Latin allūdō (“to play with or allude”), from ad + lūdō (“to play”).

• IPA^(key): /aˈludi/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -udi
• Hyphenation: a‧lu‧di

aludi (present aludas, past aludis, future aludos, conditional aludus, volitive aludu) (transitive)

1. to refer to something indirectly or by suggestion
   • Henri Vallienne, Ĉu li? Ĉapitro 8,

     Neniam parolu pri estinteco, neniam veku memoroj, neniam aludu al fariĝoj, kiuj povus esti nur dolorigaj por mi.

     Never speak of the past, never awaken memories, never allude to events that could only cause me pain.

   • M. Novodereĵkin (translator), “Malfeliĉo” (“A Misfortune”) by Anton Chekhov, in Franko Luin (editor), Uzino 3

     Sofio kantis romancojn nerve, kun ia duonebria militemo kaj, kvazaŭ aludante ies malfeliĉon, ŝi elektis malgajajn, melankoliajn, kiuj parolis pri perditaj esperoj, pri pasinto, pri maljuneco...

     Sofya [...] sang nervously, with defiant recklessness as though half intoxicated, and she chose sad, mournful songs which dealt with wasted hopes, the past, old age, as though in mockery of (lit. alluding to) another’s grief. (Constance Garnett translation)

2. to make way for by subtle means; to hint, insinuate
   • L. L. Zamenhof (translator), “Kupra porko” (“The Metal Pig”) in Fabeloj by Hans Christian Andersen, Book 1,

     En malmulte da strekoj ĝi staris sur la papero, kaj eĉ la domo malantaŭe estis aludita.

     By means of a few strokes, it was made to appear on the paper; and even the house that stood behind it had been sketched in (lit. hinted at).

   • Johán Valano (Claude Piron), Ĉu vi kuiras ĉine? Ĉapitro 3,

     Li foje aludis, ke lia koro misfunkcias.

     He sometimes hinted that his heart was failing.

• aludo (“allusion”)

aludi

1. inflection of aludir:
   1. first-person singular preterite indicative
   2. second-person plural imperative