andrut
Polish
Alternative forms
- androt, andrót (obsolete)
Etymology
Borrowed from German ohne Rot.[1] First attested in 1644.[2]
Pronunciation
- IPA(key): /ˈan.drut/
Audio: (file) - Rhymes: -andrut
- Syllabification: an‧drut
Noun
andrut m inan (diminutive andrucik)
Declension
Declension of andrut
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | andrut | andruty |
| genitive | andruta | andrutów |
| dative | andrutowi | andrutom |
| accusative | andrut | andruty |
| instrumental | andrutem | andrutami |
| locative | andrucie | andrutach |
| vocative | andrucie | andruty |
References
- ^ Mirosław Bańko, Lidia Wiśniakowska (2021) “andrut”, in Wielki słownik wyrazów obcych, →ISBN
- ^ Grzegorz Knapski (1644) “andrut”, in Thesavri Polonolatinograeci Gregorii Cnapii (in Polish), Cracoviae: Sumptu & Typis Francisci Caesarij
Further reading
- andrut in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- andrut in Polish dictionaries at PWN
- Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “androt”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
- Krystyna Siekierska (25.08.2022) “ANDROT”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “andrut”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “andrut”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “andrót, andrut”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 35
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “andrut”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 1, Warsaw, page 36