antlatan
Old Dutch
Etymology
Verb
antlātan
- to let go
Inflection
Conjugation of antlātan (strong class 7)
| infinitive | antlātan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | antlāto, antlāton | antliet |
| 2nd person singular | antlātis | antlieti |
| 3rd person singular | antlātit | antliet |
| 1st person plural | antlātun | antlieton |
| 2nd person plural | antlātit | antlietot |
| 3rd person plural | antlātunt | antlieton |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | antlāte | antlieti |
| 2nd person singular | antlātis | antlieti |
| 3rd person singular | antlāte | antlieti |
| 1st person plural | antlātin | antlietin |
| 2nd person plural | antlātit | antlietit |
| 3rd person plural | antlātin | antlietin |
| imperative | present | |
| singular | antlāt | |
| plural | antlātet | |
| participle | present | past |
| antlātandi | antlātan | |
Descendants
Further reading
- “antlātan”, in Oudnederlands Woordenboek, 2012