awyrgan
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *uʀwurgijan, from Proto-Germanic *wurgijaną (“to strangle”). Cognate with German erwürgen. Equivalent to ā- + wyrġan.
Pronunciation
- IPA(key): /ɑːˈwyr.jɑn/, [ɑːˈwyrˠ.jɑn]
Verb
āwyrġan
- to strangle
Conjugation
Conjugation of āwyrġan (weak, class 1)
| infinitive | āwyrġan | āwyrġenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | āwyrġe | āwyrġde |
| second person singular | āwyrġest, āwyrġst | āwyrġdest |
| third person singular | āwyrġeþ, āwyrġþ | āwyrġde |
| plural | āwyrġaþ | āwyrġdon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | āwyrġe | āwyrġde |
| plural | āwyrġen | āwyrġden |
| imperative | ||
| singular | āwyrġ | |
| plural | āwyrġaþ | |
| participle | present | past |
| āwyrġende | āwyrġed | |