baugr
Old Norse
Etymology
From Proto-Germanic *baugaz, from Proto-Indo-European *bʰewgʰ- (“to bend”). See also Old English bēag, Old High German baug.
Noun
baugr m
Declension
| masculine | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | baugr | baugrinn | baugar | baugarnir |
| accusative | baug | bauginn | bauga | baugana |
| dative | baugi | bauginum | baugum | baugunum |
| genitive | baugs | baugsins | bauga | bauganna |
Derived terms
- baugbrjótr, baugbroti (“ring-breaker; a generous man”)
- baugnafaðr (“boss-hubbed”)
- baugnjótr (“ring-user”)
- baugrǫst (“ring-land”)
- baugstallr (“ring-support”)
- baugstøkkvir (“ring-flinger”)
Related terms
- bjúga, búga (“to bend, to bow”)
- bjúgr (“a bend, something bent”)