bewæpnian
Old English
Etymology
From be- (“off, away”) + wǣpnian.
Pronunciation
- IPA(key): /beˈwæːp.ni.ɑn/
Verb
bewǣpnian
- to disarm
Conjugation
Conjugation of bewǣpnian (weak, class 2)
| infinitive | bewǣpnian | bewǣpnienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | bewǣpniġe | bewǣpnode |
| second person singular | bewǣpnast | bewǣpnodest |
| third person singular | bewǣpnaþ | bewǣpnode |
| plural | bewǣpniaþ | bewǣpnodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | bewǣpniġe | bewǣpnode |
| plural | bewǣpniġen | bewǣpnoden |
| imperative | ||
| singular | bewǣpna | |
| plural | bewǣpniaþ | |
| participle | present | past |
| bewǣpniende | bewǣpnod | |