bewettigen

Dutch

Etymology

From wettig +‎ be- -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /bəˈʋɛ.tə.ɣə(n)/
  • Hyphenation: be‧wet‧ti‧gen

Verb

bewettigen

  1. (dated, chiefly Belgium) to authorise, to legitimise

Conjugation

Conjugation of bewettigen (weak, prefixed)
infinitive bewettigen
past singular bewettigde
past participle bewettigd
infinitive bewettigen
gerund bewettigen n
present tense past tense
1st person singular bewettig bewettigde
2nd person sing. (jij) bewettigt, bewettig2 bewettigde
2nd person sing. (u) bewettigt bewettigde
2nd person sing. (gij) bewettigt bewettigde
3rd person singular bewettigt bewettigde
plural bewettigen bewettigden
subjunctive sing.1 bewettige bewettigde
subjunctive plur.1 bewettigen bewettigden
imperative sing. bewettig
imperative plur.1 bewettigt
participles bewettigend bewettigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.