biangulatus
Latin
Etymology
bi- (“two”) + angulātus (“angled”). Cognate with English biangulate.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [bi.aŋ.ɡʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [bi.aŋ.ɡuˈlaː.t̪us]
Adjective
biangulātus (feminine biangulāta, neuter biangulātum); first/second-declension adjective
- (New Latin, taxonomy) Having two angles; biangular, biangulate.
- Caneorhinus biangulatus
- biangulate caneorhinus
Usage notes
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | biangulātus | biangulāta | biangulātum | biangulātī | biangulātae | biangulāta | |
| genitive | biangulātī | biangulātae | biangulātī | biangulātōrum | biangulātārum | biangulātōrum | |
| dative | biangulātō | biangulātae | biangulātō | biangulātīs | |||
| accusative | biangulātum | biangulātam | biangulātum | biangulātōs | biangulātās | biangulāta | |
| ablative | biangulātō | biangulātā | biangulātō | biangulātīs | |||
| vocative | biangulāte | biangulāta | biangulātum | biangulātī | biangulātae | biangulāta | |