bibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of bibō.
Participle
bibitus (feminine bibita, neuter bibitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | bibitus | bibita | bibitum | bibitī | bibitae | bibita | |
| genitive | bibitī | bibitae | bibitī | bibitōrum | bibitārum | bibitōrum | |
| dative | bibitō | bibitae | bibitō | bibitīs | |||
| accusative | bibitum | bibitam | bibitum | bibitōs | bibitās | bibita | |
| ablative | bibitō | bibitā | bibitō | bibitīs | |||
| vocative | bibite | bibita | bibitum | bibitī | bibitae | bibita | |
Descendants
- Balkano-Romance:
- Italo-Romance:
- Neapolitan: vìppeto
- Ibero-Romance:
References
- “bibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- bibitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.