bijeenhouden

Dutch

Etymology

From bijeen (“together”) +‎ houden (“to hold”).

Pronunciation

  • IPA(key): /bɛi̯ˈeːnɦɑu̯də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: bij‧een‧hou‧den

Verb

bijeenhouden

  1. (transitive) to hold together

Conjugation

Conjugation of bijeenhouden (strong class 7, slightly irregular, separable)
infinitive bijeenhouden
past singular hield bijeen
past participle bijeengehouden
infinitive bijeenhouden
gerund bijeenhouden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular hou bijeen, houd bijeen hield bijeen bijeenhou, bijeenhoud bijeenhield
2nd person sing. (jij) houdt bijeen, hou bijeen2, houd bijeen2 hield bijeen bijeenhoudt bijeenhield
2nd person sing. (u) houdt bijeen hield bijeen bijeenhoudt bijeenhield
2nd person sing. (gij) houdt bijeen hieldt bijeen bijeenhoudt bijeenhieldt
3rd person singular houdt bijeen hield bijeen bijeenhoudt bijeenhield
plural houden bijeen hielden bijeen bijeenhouden bijeenhielden
subjunctive sing.1 houde bijeen hielde bijeen bijeenhoude bijeenhielde
subjunctive plur.1 houden bijeen hielden bijeen bijeenhouden bijeenhielden
imperative sing. hou bijeen, houd bijeen
imperative plur.1 houdt bijeen
participles bijeenhoudend bijeengehouden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.