bijschieten

Dutch

Etymology

Compound of bij +‎ schieten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈbɛi̯ˌsxi.tə(n)/
  • Hyphenation: bij‧schie‧ten

Verb

bijschieten

  1. (intransitive, with optional indirect object indicating the recipient of support) to come to the aid (of), to come to someone's aid

Conjugation

Conjugation of bijschieten (strong class 2a, separable)
infinitive bijschieten
past singular schoot bij
past participle bijgeschoten
infinitive bijschieten
gerund bijschieten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular schiet bij schoot bij bijschiet bijschoot
2nd person sing. (jij) schiet bij schoot bij bijschiet bijschoot
2nd person sing. (u) schiet bij schoot bij bijschiet bijschoot
2nd person sing. (gij) schiet bij schoot bij bijschiet bijschoot
3rd person singular schiet bij schoot bij bijschiet bijschoot
plural schieten bij schoten bij bijschieten bijschoten
subjunctive sing.1 schiete bij schote bij bijschiete bijschote
subjunctive plur.1 schieten bij schoten bij bijschieten bijschoten
imperative sing. schiet bij
imperative plur.1 schiet bij
participles bijschietend bijgeschoten
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.