bivittatus

Latin

Etymology

From bi- +‎ vittatus.

Pronunciation

Adjective

bivittātus (feminine bivittāta, neuter bivittātum); first/second-declension adjective

  1. (New Latin) Having two bands or stripes

Usage notes

  • Used exclusively as a taxonomic epithet and thus normally in the nominative singular; other inflections may be theoretical or rarely found.

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative bivittātus bivittāta bivittātum bivittātī bivittātae bivittāta
genitive bivittātī bivittātae bivittātī bivittātōrum bivittātārum bivittātōrum
dative bivittātō bivittātae bivittātō bivittātīs
accusative bivittātum bivittātam bivittātum bivittātōs bivittātās bivittāta
ablative bivittātō bivittātā bivittātō bivittātīs
vocative bivittāte bivittāta bivittātum bivittātī bivittātae bivittāta