bliken
Middle Dutch
Etymology
From Old Dutch *blīcan, from Proto-Germanic *blīkaną, *blīkijaną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbliːkən/
Verb
bliken
- to shine, to glitter
- to appear (come into sight)
- to appear (have a certain appearance)
- to show, to demonstrate
- to be evident
Inflection
| infinitive | base form | bliken | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| genitive | blikens | ||||||
| dative | blikene | ||||||
| indicative | subjunctive | ||||||
| present | past | present | past | ||||
| 1st person singular | blike | blêec | blike | blēke | |||
| 2nd person singular | blijcs, blikes | blēecs, blēkes | blijcs, blikes | blēkes | |||
| 3rd person singular | blijct, bliket | blêec | blike | blēke | |||
| 1st person plural | bliken | blēken | bliken | blēken | |||
| 2nd person plural | blijct, bliket | blēect, blēket | blijct, bliket | blēket | |||
| 3rd person plural | bliken | blēken | bliken | blēken | |||
| imperative | |||||||
| singular | blijc, blike | ||||||
| plural | blijct, bliket | ||||||
| present | past | ||||||
| participle | blikende | geblēken | |||||
Derived terms
- blikelijc
- gebliken
- ontbliken
- verbliken
- wēderbliken
Descendants
- Dutch: blijken
- Afrikaans: blyk
- Limburgish: blieke
Further reading
- “bliken”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “bliken”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN
Middle English
Alternative forms
- blikien, blikken
Etymology
From Old English blīcan or from Old Norse blikna.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈbliːkən/, /ˈblikən/
Verb
bliken
Descendants
References
- “blī̆ken, v.”, in MED Online, Ann Arbor, Mich.: University of Michigan, 2007.
- William Dwight Whitney, Benjamin E[li] Smith, editors (1911), “bliken”, in The Century Dictionary […], New York, N.Y.: The Century Co., →OCLC.
- “bliken”, in OneLook Dictionary Search.