bogomyślny

Old Polish

Etymology

From bóg +‎ -o- +‎ myślić +‎ -ny. First attested in c. 1500.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /bɔɡɔmiɕlʲniː/
  • IPA(key): (15th CE) /bɔɡɔmiɕlʲni/

Adjective

bogomyślny

  1. (religion, hapax legomenon, attested in Greater Poland) contemplative (pertaining to a religious contemplative, or a contemplative religious orders)
    • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490[1], Lubiń, page 4:
      Bogomyslny zyvoth contemplatiua vita
      [Bogomyślny żywot contemplatiua vita]
    • c. 1500, Wokabularz lubiński, Lubiń: inkunabuł Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie, sygn. Inc. 78d., page 33v:
      Contemplatiua vita bogomyslny zyvoth
      [Contemplatiua vita bogomyślny żywot]

Descendants

  • Polish: bogomyślny

References

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish bogomyślny. By surface analysis, Bóg +‎ -o- +‎ myśleć +‎ -ny.

Pronunciation

  • IPA(key): /bɔ.ɡɔˈmɘɕl.nɘ/
  • Rhymes: -ɘɕlnɘ
  • Syllabification: bo‧go‧myśl‧ny

Adjective

bogomyślny (not comparable, no derived adverb)

  1. (archaic, religion) contemplative (pertaining to a religious contemplative, or a contemplative religious orders)

Declension

Derived terms

noun
verb

References

Further reading