buitmaken

Dutch

Etymology

From buit (“spoil, booty”) +‎ maken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈbœy̯tmaːkə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: buit‧ma‧ken

Verb

buitmaken

  1. (transitive) to acquire through force, to capture, to loot

Conjugation

Conjugation of buitmaken (weak, separable)
infinitive buitmaken
past singular maakte buit
past participle buitgemaakt
infinitive buitmaken
gerund buitmaken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular maak buit maakte buit buitmaak buitmaakte
2nd person sing. (jij) maakt buit, maak buit2 maakte buit buitmaakt buitmaakte
2nd person sing. (u) maakt buit maakte buit buitmaakt buitmaakte
2nd person sing. (gij) maakt buit maakte buit buitmaakt buitmaakte
3rd person singular maakt buit maakte buit buitmaakt buitmaakte
plural maken buit maakten buit buitmaken buitmaakten
subjunctive sing.1 make buit maakte buit buitmake buitmaakte
subjunctive plur.1 maken buit maakten buit buitmaken buitmaakten
imperative sing. maak buit
imperative plur.1 maakt buit
participles buitmakend buitgemaakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • buitmaking

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.