cantatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cantō (“sing”), frequentative verb formed from cantus (“sung”), perfect passive participle of canere (“sing”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kanˈtaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kan̪ˈt̪aː.t̪us]
Participle
cantātus (feminine cantāta, neuter cantātum); first/second-declension participle
- sung, having been sung.
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cantātus | cantāta | cantātum | cantātī | cantātae | cantāta | |
| genitive | cantātī | cantātae | cantātī | cantātōrum | cantātārum | cantātōrum | |
| dative | cantātō | cantātae | cantātō | cantātīs | |||
| accusative | cantātum | cantātam | cantātum | cantātōs | cantātās | cantāta | |
| ablative | cantātō | cantātā | cantātō | cantātīs | |||
| vocative | cantāte | cantāta | cantātum | cantātī | cantātae | cantāta | |
Related terms
Descendants
References
- "cantatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)