centurionatus
Latin
Etymology
centuriō (“centurion”) + -ātus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɛn.tʊ.ri.ɔˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃen̪.t̪u.ri.oˈnaː.t̪us]
Noun
centurionātus m (genitive centurionātūs); fourth declension
- (rare) the office of centurion
- Synonym: centuriātus
- (rare) an election of centurions
- Synonym: centuriātus
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | centurionātus | centurionātūs |
| genitive | centurionātūs | centurionātuum |
| dative | centurionātuī | centurionātibus |
| accusative | centurionātum | centurionātūs |
| ablative | centurionātū | centurionātibus |
| vocative | centurionātus | centurionātūs |
References
- “centurionatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “centurionatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers