certatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of certō and perfect active participle of certor.
Participle
certātus (feminine certāta, neuter certātum, adverb certātim); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | certātus | certāta | certātum | certātī | certātae | certāta | |
| genitive | certātī | certātae | certātī | certātōrum | certātārum | certātōrum | |
| dative | certātō | certātae | certātō | certātīs | |||
| accusative | certātum | certātam | certātum | certātōs | certātās | certāta | |
| ablative | certātō | certātā | certātō | certātīs | |||
| vocative | certāte | certāta | certātum | certātī | certātae | certāta | |
Noun
certātus m (genitive certātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | certātus | certātūs |
| genitive | certātūs | certātuum |
| dative | certātuī | certātibus |
| accusative | certātum | certātūs |
| ablative | certātū | certātibus |
| vocative | certātus | certātūs |
References
- “certatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- certatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Online Latin dictionary, Olivetti