cibatus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪˈbaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃiˈbaː.t̪us]
Etymology 1
Perfect passive participle of cibō (“feed”).
Participle
cibātus (feminine cibāta, neuter cibātum); first/second-declension participle
- fed, given food
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cibātus | cibāta | cibātum | cibātī | cibātae | cibāta | |
| genitive | cibātī | cibātae | cibātī | cibātōrum | cibātārum | cibātōrum | |
| dative | cibātō | cibātae | cibātō | cibātīs | |||
| accusative | cibātum | cibātam | cibātum | cibātōs | cibātās | cibāta | |
| ablative | cibātō | cibātā | cibātō | cibātīs | |||
| vocative | cibāte | cibāta | cibātum | cibātī | cibātae | cibāta | |
Etymology 2
Nominalisation of the supine of cibō
Noun
cibātus m (genitive cibātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cibātus | cibātūs |
| genitive | cibātūs | cibātuum |
| dative | cibātuī | cibātibus |
| accusative | cibātum | cibātūs |
| ablative | cibātū | cibātibus |
| vocative | cibātus | cibātūs |
Descendants
References
- “cibatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cibatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.