circumductum
Latin
Etymology
From circumdūcō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪr.kʊnˈdʊk.tũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃir.kumˈd̪uk.t̪um]
Noun
circumductum n (genitive circumductī); second declension
- a period
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | circumductum | circumducta |
| genitive | circumductī | circumductōrum |
| dative | circumductō | circumductīs |
| accusative | circumductum | circumducta |
| ablative | circumductō | circumductīs |
| vocative | circumductum | circumducta |
Participle
circumductum
- inflection of circumductus:
- nominative/accusative/vocative neuter singular
- accusative masculine singular
References
- “circumductum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumductum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.