circumductus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪr.kʊnˈdʊk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃir.kumˈd̪uk.t̪us]
Etymology 1
From circumdūcō (“I lead around”).
Noun
circumductus m (genitive circumductūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | circumductus | circumductūs |
| genitive | circumductūs | circumductuum |
| dative | circumductuī | circumductibus |
| accusative | circumductum | circumductūs |
| ablative | circumductū | circumductibus |
| vocative | circumductus | circumductūs |
Etymology 2
Perfect passive participle of circumdūcō (“I lead around”).
Participle
circumductus (feminine circumducta, neuter circumductum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | circumductus | circumducta | circumductum | circumductī | circumductae | circumducta | |
| genitive | circumductī | circumductae | circumductī | circumductōrum | circumductārum | circumductōrum | |
| dative | circumductō | circumductae | circumductō | circumductīs | |||
| accusative | circumductum | circumductam | circumductum | circumductōs | circumductās | circumducta | |
| ablative | circumductō | circumductā | circumductō | circumductīs | |||
| vocative | circumducte | circumducta | circumductum | circumductī | circumductae | circumducta | |
Descendants
- English: circumduct
References
- “circumductus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumductus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.