circumspectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of circumspiciō
Participle
circumspectus (feminine circumspecta, neuter circumspectum); first/second-declension participle
- surveyed, looked around or over
- well-considered, prudent, as in the appellations circumspectus vir (prudent man), circumspectus magister
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | circumspectus | circumspecta | circumspectum | circumspectī | circumspectae | circumspecta | |
| genitive | circumspectī | circumspectae | circumspectī | circumspectōrum | circumspectārum | circumspectōrum | |
| dative | circumspectō | circumspectae | circumspectō | circumspectīs | |||
| accusative | circumspectum | circumspectam | circumspectum | circumspectōs | circumspectās | circumspecta | |
| ablative | circumspectō | circumspectā | circumspectō | circumspectīs | |||
| vocative | circumspecte | circumspecta | circumspectum | circumspectī | circumspectae | circumspecta | |
Descendants
- Catalan: circumspecte
- French: circonspect
- Galician: circunspecto
- Italian: circospetto
- Portuguese: circunspecto
- Spanish: circunspecto
References
- “circumspectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “circumspectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- circumspectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- after mature deliberation: omnibus rebus circumspectis
- after mature deliberation: omnibus rebus circumspectis