clero
Catalan
Etymology
From Latin clērus, from Ancient Greek κλῆρος (klêros). The -o ending, uncharacteristic of Catalan, suggests that the term may have been borrowed via Spanish or Italian.
Pronunciation
Noun
clero m (plural cleros)
Related terms
Further reading
- “clero”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2025.
- “clero” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “clero” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Italian
Etymology
From Latin clērus, from Ancient Greek κλῆρος (klêros).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈklɛ.ro/
- Rhymes: -ɛro
- Hyphenation: clè‧ro
Noun
clero m (plural cleri)
Further reading
- clero in Treccani.it – Vocabolario Treccani on line, Istituto dell'Enciclopedia Italiana
Latin
Noun
clērō
- dative/ablative singular of clērus
Portuguese
Etymology
Learned borrowing from Latin clērus, from Ancient Greek κλῆρος (klêros).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈklɛ.ɾu/
- Rhymes: -ɛɾu
- Hyphenation: cle‧ro
Noun
clero m (plural cleros)
- clergy (people trained to officiate at religious ceremonies and services)
Further reading
- “clero”, in Dicionário Priberam da Língua Portuguesa (in Portuguese), Lisbon: Priberam, 2008–2025
Spanish
Etymology
From Latin clērus, from Ancient Greek κλῆρος (klêros).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkleɾo/ [ˈkle.ɾo]
- Rhymes: -eɾo
- Syllabification: cle‧ro
Noun
clero m (plural cleros)
Further reading
- “clero”, in Diccionario de la lengua española [Dictionary of the Spanish Language] (in Spanish), online version 23.8, Royal Spanish Academy [Spanish: Real Academia Española], 10 December 2024