communiceren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch communiceren, from Latin commūnicō.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˌkɔmyniˈseːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: com‧mu‧ni‧ce‧ren
  • Rhymes: -eːrən

Verb

communiceren

  1. (ambitransitive) to communicate

Conjugation

Conjugation of communiceren (weak)
infinitive communiceren
past singular communiceerde
past participle gecommuniceerd
infinitive communiceren
gerund communiceren n
present tense past tense
1st person singular communiceer communiceerde
2nd person sing. (jij) communiceert, communiceer2 communiceerde
2nd person sing. (u) communiceert communiceerde
2nd person sing. (gij) communiceert communiceerde
3rd person singular communiceert communiceerde
plural communiceren communiceerden
subjunctive sing.1 communicere communiceerde
subjunctive plur.1 communiceren communiceerden
imperative sing. communiceer
imperative plur.1 communiceert
participles communicerend gecommuniceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

  • Afrikaans: kommunikeer
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.