complacitus

Latin

Etymology

Perfect active participle of complaceō

Participle

complacitus (feminine complacita, neuter complacitum); first/second-declension participle

  1. pleased, having pleased; having taken the fancy of
    • 166 BCE, Publius Terentius Afer, Andria 645:
      CHARĪNUS: Postquam mē amāre dīxī, complacita est tibi!
      CHARINUS: After I said I loved [her], [she] took your fancy!

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative complacitus complacita complacitum complacitī complacitae complacita
genitive complacitī complacitae complacitī complacitōrum complacitārum complacitōrum
dative complacitō complacitae complacitō complacitīs
accusative complacitum complacitam complacitum complacitōs complacitās complacita
ablative complacitō complacitā complacitō complacitīs
vocative complacite complacita complacitum complacitī complacitae complacita