concipiens
Latin
Etymology
Present participle of concipiō.
Participle
concipiēns (genitive concipientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | concipiēns | concipientēs | concipientia | ||
| genitive | concipientis | concipientium | |||
| dative | concipientī | concipientibus | |||
| accusative | concipientem | concipiēns | concipientēs concipientīs |
concipientia | |
| ablative | concipiente concipientī1 |
concipientibus | |||
| vocative | concipiēns | concipientēs | concipientia | ||
1When used purely as an adjective.