coniugium
Latin
Alternative forms
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔnˈjʊ.ɡi.ũː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [konˈjuː.d͡ʒi.um]
Noun
coniugium n (genitive coniugiī or coniugī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | coniugium | coniugia |
| genitive | coniugiī coniugī1 |
coniugiōrum |
| dative | coniugiō | coniugiīs |
| accusative | coniugium | coniugia |
| ablative | coniugiō | coniugiīs |
| vocative | coniugium | coniugia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- coniugialis
Descendants
- Sardinian: cojuju
- → Italian: coniugio
References
- “coniugium”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- Meyer-Lübke, Wilhelm (1911) “conjugium”, in Romanisches etymologisches Wörterbuch (in German), page 172