consolamen
Latin
Etymology
From cōnsōlor (“I console”) + -men (noun-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kõː.soːˈɫaː.mɛn]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon.soˈlaː.men]
Noun
cōnsōlāmen n (genitive cōnsōlāminis); third declension
Declension
Third-declension noun (neuter, imparisyllabic non-i-stem).
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cōnsōlāmen | cōnsōlāmina |
| genitive | cōnsōlāminis | cōnsōlāminum |
| dative | cōnsōlāminī | cōnsōlāminibus |
| accusative | cōnsōlāmen | cōnsōlāmina |
| ablative | cōnsōlāmine | cōnsōlāminibus |
| vocative | cōnsōlāmen | cōnsōlāmina |
References
- “consolamen”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- consolamen in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- consolamen in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016