consularitas
Latin
Etymology
From cōnsulāris (“consular, of a consul”) + -tās.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kõː.sʊˈɫaː.rɪ.taːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon.suˈlaː.ri.t̪as]
Noun
cōnsulāritās f (genitive cōnsulāritātis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | cōnsulāritās | cōnsulāritātēs |
| genitive | cōnsulāritātis | cōnsulāritātum |
| dative | cōnsulāritātī | cōnsulāritātibus |
| accusative | cōnsulāritātem | cōnsulāritātēs |
| ablative | cōnsulāritāte | cōnsulāritātibus |
| vocative | cōnsulāritās | cōnsulāritātēs |
Related terms
References
- “consularitas”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "consularitas", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- consularitas in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.