crincan
Old English
Etymology
Alternative form of the verb cringan. From Proto-Germanic *krinkaną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkrin.kɑn/, [ˈkriŋ.kɑn]
Verb
crincan
Conjugation
Conjugation of crincan (strong, class III)
| infinitive | crincan | crincenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | crince | cranc |
| second person singular | crincst | crunce |
| third person singular | crincþ | cranc |
| plural | crincaþ | cruncon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | crince | crunce |
| plural | crincen | cruncen |
| imperative | ||
| singular | crinc | |
| plural | crincaþ | |
| participle | present | past |
| crincende | (ġe)cruncen | |